‘Nee! Ik ga echt niet dansen!’. Stokstijf stil staat Max met zijn armen over elkaar, terwijl de klas het dansje oefent voor de laatste schooldag.

In de ogen van Max zie ik de overprikkeling. Sinds we met een duidelijke structuur en afspraken werken, heeft hij wat meer rust in zichzelf gevonden. Nu we het deze laatste schooldagen wat losser laten, is het lastig voor hem.

De vurige ogen… ik herken ze van mijn eigen kind. Zijn kleuterjuf vroeg mij destijds: ‘hoe kan ik merken dat hij een rustmoment nodig heeft?’. ‘Je ziet het in zijn ogen.’ Antwoorde ik. ‘Ze worden vurig, alsof hij haast heeft om de hele wereld te ontdekken. Als je hem dan kan helpen om te vertragen, dan stroomt hij niet over van alle indrukken.’

Max heeft dus diezelfde blik. Ik kies ervoor om hem even rustig op de gang te laten spelen terwijl de rest van de klas het dansje oefent. Niets forceren, dat heeft nu geen enkele zin.

De volgende dag oefenen we nogmaals. Weer is Max vastbesloten om niet mee te doen. Maar nu zie ik iets anders in zijn ogen. Nieuwsgierigheid.

‘Weet je…’ zeg ik. ‘Ik durf niet zo goed. Wil je mij een beetje helpen? Achteraan ziet niemand ons’, knipoog ik.

Max stemt lachend toe. De juf die niet durft te dansen, is blijkbaar hilarisch.

Tijdens de afsluiting lopen we met de hele klas het podium op. Max straalt en vergeet helemaal dat we ons een beetje zouden verstoppen. Vol plezier danst hij de sterren van de hemel.

Als hij naar huis gaat, krijg ik een dikke knuffel. ‘Wat ben ik trots op jou!’ Zeg ik. ‘Ik ook op jou, juf.’ Zegt hij.

Wat een prachtige afsluiting van mijn eerste jaar, waarin ik kinderen echt in mijn hart heb gesloten. Na een lange vakantie, gaan we morgen weer van start. Ik kan niet wachten!