‘Mam, je zou echt een goede juf zijn!’

Tijdens het thuisjuffen van mijn dochter in de eerste lockdown van april 2020 begon het vuurtje te branden. Eind oktober was ik op snuffelstage bij een basisschool.

In groep 7 hingen 4 stoere jongens op hun stoel.
‘Hoe oud bent u? Wat komt u hier doen? Kunt u de opdracht voor ons maken?’

Wonder boven wonder lukte het mij om ze met diezelfde nieuwsgierigheid naar hun opdracht te laten kijken. Ze hadden meer plezier en kennis in politiek dan ze zelf dachten. Over Trump wisten ze best wat smeuïge dingen en zo kwamen we stap voor stap verder. Ik zag ze groeien.

“Juf Nienke, kan jij onze kar duwen?”. 8 kleuteroogjes keken mij hoopvol aan. Mijn hart stroomde vol van liefde toen ik over het schoolplein zwoegde.

In de zandbak keek een klein meisje stilletjes toe. Ze had de hele ochtend nog niets gezegd.

De juf vertelde mij dat ze sinds 2 weken op school was en nog geen woord had gesproken, niet had gespeeld en geen werkje had gemaakt.

Het speelkwartier ging voorbij en plots botste het meisje tegen de kar aan. Ze huilde stille tranen en ik gaf haar mijn troost. Eindelijk vond ze een beetje veiligheid in de nieuwe grote klas. Aan het einde van de dag kreeg ik een tekening. Het was het eerste werkje dat ze maakte.

Wat was ik trots op dit stille dappere meisje. En wat was ik trots op die brutale stoere jongens. Dit is het gevoel waar ik elke dag thuis mee wil komen. Op dat moment besloot ik: ik wil mijn hart volgen en starten als zij-instromer in het basisonderwijs.