Anne slaat met een boos gezicht haar armen over elkaar. ‘Dit is te moeilijk, ik kan dit niet!’, zegt ze nors. Ik kijk haar geduldig aan: ‘Het is nieuw en dat vind je lastig. En dat is oké. Zullen we samen kijken?’. We maken samen de eerste som. Bij de tweede som lukt het haar al om zelf de antwoorden te vinden. En bij de derde soms heeft ze voldoende vertrouwen gevonden om zelfstandig verder te gaan.

Leren gaat nooit vanzelf. Soms is het zo moeilijk dat je bang bent om verder te gaan. Bang dat je het niet kan. Dan heb je even een zetje en vertrouwen nodig om verder te komen.

Het doet mij denken aan mijn ‘face your fears’ project van een tijd geleden. Een jaar lang deed ik dingen die ik moeilijk, spannend of eng vond. Ik leerde dat angst een slechte raadgever is. Ik leerde dat ik veel meer kon dan ik dacht. En ik leerde er op te vertrouwen dat het vaak wel goed komt. De angst is namelijk het grootste, vlak voordat je gaat springen. Daarna maakt het plaats voor blijdschap, trots of opluchting.

Sindsdien durf ik grotere keuzes te maken. Te luisteren naar wat ik echt wil. Mede daardoor durfde ik vorig jaar de overstap te maken naar het onderwijs.

Afgelopen maand startte dan eindelijk mijn studie aan de pabo. In de eerste bijeenkomst benoemde de studiecoach het nog maar eens nadrukkelijk: ‘Het is een zwaar traject, jullie gaan het allemaal lastig krijgen.’

‘En dat is oké.’, antwoorde ik.