Drieënveertig jaar oud, maar ineens voelde ik mij weer zo klein. Ik startte met het zij-instroom traject en al snel vloog het mij aan.

Het was datzelfde gevoel als toen ik lang geleden als stagiaire ergens binnen kwam. Ik wist niets, moest alles vragen. Uit onzekerheid blokkeerde ik aan alle kanten en deed hetgeen waarvan ik dacht dat het van mij verwacht werd. Geen autonomie of vrijheid. Waar ik in mijn vorige baan kon leunen op een bak aan kennis en ervaring, voelde ik mij nu ineens weer een stagiaire. Heel erg klein.

Ik ben niet het type dat lang op dezelfde plek blijft. Ben ik uitgeleerd? Is de uitdaging er vanaf? Dan ga ik verder in mijn ontwikkeling. Voor mij voelde het dus helemaal niet als een gekke stap om het roer om te gooien. Ik was er van overtuigd dat dit was wat ik wilde. Dus ik ging ervoor. Honderd procent.

Maar mijn zelfvertrouwen verdween toen ik daar stond. Het was een serieuze cultuurshock. Als je uit het bedrijfsleven komt, dan is het echt ontzettend wennen in het onderwijs. Ik miste mijn vrijheid, de snelheid van beslissingen nemen en vooral… het kunnen vertrouwen op mezelf.  

Allemaal dingen die ik wel verwacht had. Maar dat ik ineens van een zelfverzekerde vrouw veranderde in een onzekere starter… dat niet. Tientallen keren is het door mijn hoofd geschoten om terug te gaan naar dat waarvan ik wist dat ik er in uitblonk. Terug naar het veilige en vertrouwde. Tientallen keren wist ik dat mijn eigen mind een loopje met mij nam. Door weg te willen van dit onzekere gevoel. Ik wist ook dat dit het enige was. Er zou een moment komen dat ik ook dit onder de knie zou krijgen. En tot die tijd leerde ik mijzelf suf. Iedere dag opnieuw.

Dagen dat ik doodop thuis kwam, van alle indrukken. Ik leerde in rap tempo ‘nee’ te zeggen. Er kwam zoveel op mij af, dat ik echt keuzes moest maken in waar ik mij wel en niet op kon storten. Ik sprak erover met mijn schoolleider, mijn studiegenoten en mijn studiecoach. Door mij kwetsbaar op te stellen, kreeg ik de bemoedigende woorden die ik nodig had. Want het ging gewoon harstikke goed en ik hoefde de lat niet skyhigh te leggen voor mezelf. Stapje voor stapje.

En zo kwam het dat ik na een aantal maanden eindelijk wat meer rust vond. De basis is er en ik kan mij steeds meer gaan verdiepen. Wat een fijn gevoel is dat! Soms voel je je klein, maar zit het alleen in je eigen hoofd.

*dit blog vind je ook op Innoveren in de praktijk | Leraar Basisonderwijs (Pabo): zij-instroom | De dag van een zij-instromer deel 2 (hsleiden.nl)