‘Wil je alsjeblieft even zeggen dat ik het goed doe?’

Mijn mentor heeft net mijn les geobserveerd en met mij nabesproken. Genoeg goede punten en genoeg adviezen gekregen waar ik mee verder kan. Niets om mij zorgen over te maken. Zou je denken…

Waar ik vorig schooljaar vol zelfvertrouwen afsloot, begin ik dit jaar wat onzeker. Een groep vol nieuwe gezichtjes, een nieuwe collega en weer opnieuw mijn weg vinden. Ik sta er niet vol vertrouwen in en mijn hoofd is druk. Verschillende mensen die mij willen observeren. Plannen die gemaakt moeten worden. Ouders met verwachtingen. Studie-opdrachten perfect willen doen. Het overspoelt mij allemaal een beetje. Langzaam aan kom ik steeds verder in mijn eigen spiraal van onzekerheid en dat remt mij af. Ik voel mij weer die nieuwe juf, die nog niets kan.

Dat weekend plan ik een X weekend, oftewel, een kruis in de agenda. Even helemaal niets om wat meer rust in mijn hoofd te krijgen. Ik mediteer, doe yoga en binge een heel seizoen van New Girl voor de tweede keer. Toen ik deze serie vijf jaar geleden keek, zei mijn collega dat ik op Jess lijk. Jess is een juf in hart en nieren. En een heerlijke chaoot. Vijf jaar later kijk ik naar Jess met de ogen van een juf. En ja, ik herken mijzelf. Hoe Jess altijd in zeven sloten tegelijk loopt met al haar ideeën. En hoe Jess telkens weer de verbinding kan vinden met haar leerlingen, wanneer ze het iets minder perfect mag doen van zichzelf.  

Met Jess in mijn hoofd, ga ik aan het knippen en plakken. Als vanzelf ontstaat er een moodboard met de dingen die ik nodig heb om weer in verbinding te komen. En ook de praktische zaken, die mij kunnen laten groeien in het vak. In het midden heb ik een ladder geplakt. Stapje voor stapje…

Het helpt mij om te reflecteren op wat ik nodig heb en waar ik mijn kracht kan vinden. Dat ik mag zijn wie ik ben. Regelmatig kijk ik even naar mijn moodboard. Ik ben een New Girl in het onderwijs en dat staat mij verdomd goed.